3uur 21minuten 19seconden later.

6 Maanden trainen om een berg op te lopen. Dat was het plan. Focus houden. Niet eenvoudig, hoe kan je ook voor zoiets trainen? Op een loopband in de fitness, niet echt een cadeau.

Ik ga jullie niet in spanning houden.

Het is gelukt. Mont Ventoux opknallen, 22km dacht ik. Correctie: 21.45km. Tijd? 3u21m19s

Sans doute. Zonder twijfel.

Hoe ging de run? Ik durf het hier bijna niet te zeggen... De eerste kilometer kon ik enkel denken: Ik kan dit niet. Ik wil dit niet. Ik stop.

Alle geluk had ik enkele vrienden die me na 2 km stonden op te wachten om mij te bevoorraden. Met de nodige mopjes konden ze mij oppeppen.

Ik moest gewoon nog even wakker worden (morningruns zijn de zwaarste om aan te beginnen voor mij)

Na kilometer 3 had ik er zin in. Knallen. Zweten. Het was dan ook al 21 graden om kwart voor 7 's morgens. (you can call me crazy) Met een half oog op mijn hartslag liep ik vlot de berg op, mn ander hoog hong nog dicht. #slaapmodus Toch ging ik sneller dan verwacht. Regelmatig drinken, eten en aanmoedigingen. Bij kilometer 10 dacht ik zelf dat er iets mis was met mijn sporthorloge.

Tot kilometer 18 ging alles goed, kon ik een aangenaam tempo aanhouden. Tot de laatste 2 kilometer. Ik was het beu.

Grondig beu.

Vloeken heb ik gedaan op dat laatste stuk. Elke fietser die me op dat moment voorbij stak kreeg de meest koelbloedige blik. Voor zover dat dat mogelijk was, aangezien ik vrij rood zag. (je weet wel rood aangelopen gezicht met ros haar = Topcombinatie)

Na een dieptepunt komt er ook altijd een hoogtepunt. Dat van mij? Firestarter van The Prodigy in combinatie met de aanmoedigingen van alle mensen die ik tegenkwam. Ja, ook die fietser die maar bleef roepen 'Ben jij helemaal gek? Je loopt deze berg niet op, je moet die fietsen!!! Je bent helemaal gek!'

Ok, buiten dat ie mij de slappe lach bezorgde (lach/proest/adem/stik/lach/drink/proest/hik/lach...) kon ik wel doorgaan.

Desondanks dat ik mijn hartslag volledig onder controle had, was ik toch volledig buiten adem. De ijle lucht was vermoeiend. 1912 hoog, waarvan 1300 gestegen.

De grappigste finish ook - een lint van wc papier – met de leukste vrienden. Zonder hen was het niet gelukt.