Battle Of the Ardennes 2015

Another conversation with no destination

Another battle; never won

nog nagenietend van een fantastisch optreden van Florence & the machine op Werchter lag ik op de achterbank van de auto onderweg naar de Ardennen. Moe, ik had te weinig geslapen en was een beetje grumpy. Natuurlijk gingen de gesprekken over de Battle of the Ardennes. Wie was er klaar voor?

Ik zou het wel kunnen, ik ging iedereen eraf lopen. Grote mond zoals altijd. 'Waarom loop je dan niet de grote toer?' Kreeg ik naar mijn hoofd gegooid. Goede vraag, de meeste mensen zouden hier even over nadenken als ze hierop zouden antwoorden. Ik? Ik mompelde iets in de trend van; 'als jullie willen loop ik die 21km wel even. Wat is dat ook. Ik loop er al 22 vlot.' #egotripper

'Ja doe dat dan maar. Je zal wel anders piepen als je aankomt.'

'Ok doe ik', terwijl ik nog wat frieten in mn mond stak. (goede voorbereiding...)

Next morning. Sportkleren aan, hartslagmeter om, sportschoenen strak getrokken.

Direct naar de balie om mijn ticket om te wisselen naar de dubbele toer. Daar kreeg ik te horen dat de afstand verder was nl. 22.9km. Wat is 1.9km nu? Veel. Dat kan ik je nu wel vertellen.

30 obstakels, warm weer, hoogteverschillen en enorm veel mensen. topcombinatie om af te zien. Dat heb ik dan ook gedaan. Vervloekt heb ik mijzelf. Waarom heb ik zo'n grote mond, waarom ga ik in godsnaam toch altijd mee in dat haantjesgedrag? NOOIT zal ik nog een weddenschap aannemen. #ikgamijzelfbijnageloven

De eerste ronde gingen vlot. Ik kwam zelf de eerste maal voorbij de finish voor enkele vrienden van me. Mijn niveau lag vrij hoog ook al had ik me bewust ingehouden. Ik wist dat ik dit nog een keertje moest doen. De vermoeidheid stak ook de kop op.

De organisatie riep me al snel weer terug voor ik de muur over moest. Moet je geen banaan hebben of een energiereep? vroegen ze me. Graag! De frieten van de avond ervoor waren al lang verteerd en ik had serieus honger en dorst. Met een banaan in mijn hand kwam ik aan de muur. 2m hoog. Alleen. Hoe geraak ik hier op? Dit terwijl er 3 blokken klaarstonden om aan hun run te beginnen. Dankzij de hulp van enkele mannen geraakte ik erover.

Daar was ik dan, over de muur klaar om de ronde voor de tweede maal te lopen. Alles ging vlot tot ik de eerste keer terug naar beneden moest lopen. Mijn knie begon zoveel zeer te doen dat ik niet naar beneden kon lopen. Stappen dan maar.

Zo ben ik verder gegaan. Blij wanneer we iets moesten beklimmen, tanden bijten wanneer we naar beneden gingen. En geloof mij, we gingen veel naar beneden.

Ik ben diepgegaan, na Marokko had ik niet meer gelopen. Het was een goede oefening voor de Mont Ventoux. Toch heb ik de laatste kilometer enorm hard op mijn tanden moeten bijten. 3u41m05s was de uitslag. Niet goed, ook niet slecht. Nr 29 van de 41 vrouwen. Nr 406 van de 481. Extra motivatie om volgend jaar beter mn best te doen en dit vooral niet met Werchter te combineren...

Nog een leuk detail. Dit was de meest actieve dag van me van dit jaar. 600% van mijn dagelijkse beweging. 6 keer zoveel dan wat ik normaal moet doen. #tank