Twijfel
Normaal ben ik niet zo’n twijfelaar. Impulsief. Gewoon doen, niet nadenken. No regrets. Meestal toch. Nu twijfel ik aan mijzelf. Doe ik het wel goed? Ben ik wel juist bezig? Iedereen zegt wel iets anders. Proberen tips te geven. Wat ik wel of niet mag doen. Zover zelf dat ik de kluts kwijt ben. Terwijl ik dit schrijf heb ik me voorgenomen om 20km te lopen dit weekend.
Mont Ventoux 2014
20km is niet niets. Dat weet ik. Toch wil ik weten waar ik sta. Als het mij niet lukt ga ik waarschijnlijk helemaal hysterisch rondlopen. Lukt het mij wel (waar ik uit de grond van mijn hart op hoop) dan ga ik wat rust vinden. Misschien ook minder gemeen doen tegen mensen. #sorry
Afgelopen week ben ik nog geen enkele keer gaan lopen. Crossfit wel, 5 keer in totaal. Dat ging goed. Paniek dat ik nog geen kilometer vooruit geraak. Dat is de enige reden dat ik m’n loopschoenen niet heb aangetrokken.
Tot ik even langst m’n ouders ging. Frustraties eruit, dat ik bang ben. Dat ik niet op die berg geraak. Mijn vader – de grapjas – begint direct de leukste spreekwoorden boven te halen. ‘Ergens als een berg tegen opzien’. Jij kan toch bergen verzetten… Ja pap.
Iemand gouden bergen beloven. Ok dit was de laatste. Ik beloof niemand iets. Enkel mijzelf. Ik het voor mijzelf een belofte gemaakt, ik zal die berg oplopen. Al doe ik er 5 uur over. Eerst dit weekend de 20km lopen, al zijn het er 18 of 16. Elke run brengt me dichter naar die top.
Peptalk. Aan mijzelf.
