Life is like riding a bicycle: you don't fall of unless you stop pedaling.

Oh my... Tranen stonden in mn ogen toen ik weer op de top stond van de Mont Ventoux. Eerlijk, het is een lelijke berg. Teveel auto's, lawaai, snoepkramen en een te duur café. Toch voelde het perfect. Daar stond ik. Weer. Met een fiets.

Fietsen is niets voor mij. Ik volg spinninglessen op het werk, wie me een beetje volgt weet dat ik altijd met wat tegenzin op die fiets spring (lees: kruip). Ok, het is niet hetzelfde als op een fiets springen en ook daadwerkelijk ergens naartoe fietsen. Klopt. Mijn fietsafstanden zijn nooit meer dan 10km.

Tot nu. 25,97 km. 2u30m met een gemiddelde van 10.2km/u. Dit via Sault, waar het een gemiddelde stijging is van 4.9% met op het einde een max van 9.2%. Veel cijfers. De fiets was niet van mij, ik had geen helm, zonnebril, fietschoenen of handschoenen. Ik had wel een fantastisch sexy fietsbroekje (believers!) en een loopshirt. (Run. Danc. Sleep.)

Perfect om de berg op te fietsen dacht ik zo.

Zoals altijd start ik ergens met enorm veel enthousiasme aan. Die dag was het niet anders. Rond half 8 's morgens stonden we in Sault klaar om de berg te beklimmen. Ik was wel realistisch, als ik tot Chalet Reynard zou geraken mag ik al trots op mijzelf zijn.

Voor ik het wist was ik daar. Een vriend van me die er bij was (ervaren Mont Ventoux beklimmer!) zei me dat ik nu niet kon stoppen. Geef het op z'n minst een kans, kijk hoever je geraakt. Mijn hartslag was 130 dus kon ik wel even een poging ondernemen.

De laatste 6-7km gingen stijl omhoog. Alles ging goed, mijn hartslag had ik volledig onder controle. Wat haatte ik die fiets. Meerdere keren heb ik gezegd (gebruld) dat ik wel zal afstappen en de rest zou verder lopen met de fiets op mn rug.

Daar was het beroemde blokje van 1km. Nog 1km op mijn tanden bijten. Desondanks mijn welgevormde ronde billen deed mijn achterste pijn. Ik kon nu elk minpunt van fietsen met je meedelen, in alfabetische volgorde of van erg naar minder erg. Ik was niet uitgeput, ik was geiiriteerd. Laat ik jullie mijn gedetailleerde verslag besparen en tot de conclusie komen dat fietsen niet mijn ding is.

Aan de top was het dus volledige ontlading. Vooral omdat ik EINDELIJK van de fiets kon stappen. Het zweet liep van mijn gezicht (ja het was warm). Toch was er nog 1 iemand niet binnen, mijn ex. Op 500m van de finish kwam ik hem tegen. Voor hem was dit een enorme opgave geweest om al zo ver te geraken. Ik ben beginnen roepen en tieren, dat hij moest maken dat hij op die berg stond. Dat hij nu niet meer kon opgeven, want dan waren die 25 kilometers voor niets geweest.

De finish. We waren er alledrie geraakt. Dat gevoel maakte het nog intenser. Zoveel leuker om een prestatie met iemand te delen. Die herinneringen neem je mee. Of het nu je beste vriend, neef, zus of ex is. Ik ben trots op je.

You will never know your limits unless you push yourself to them.